Evet sevimli Müzik Eleştiri okurları, keyfiniz gayet iyidir umarım. Şu an keyfiniz yerinde olmasa bile bu eseri dinlerken bu eleştiriyi okumanız halinde bir miktar daha iyi olacağını düşünüyorum. Eleştiriyi okumasanız da parçadan dolayı zaten keyfiniz artacaktır ama hazır buraya kadar gelmişken bi keyif çayımı içmeden de gitmeyin :)
Eğer herkes parçayı açtıysa eleştirime başlıyorum...
Bir sanatçının albüm kayıtları ne seviyede olursa olsun, eğer konserlerinde de benzer bir başarı yakalayamıyorsa, o sanatçıya karşı daima mesafeli duruyorum. Aslında Sami Yusuf da çıkış yıllarında benim için bu sanatçılardan bir tanesi idi. Ama ne yedi, ne içti, kiminle çalıştı bilmiyorum; aradan geçen yıllardan sonra çok başarılı konserlere imza atmaya başladı. Dubai, Şarika ve Azerbaycan konserleri bu performanslara verebileceğim bazı örnekler.
Genel olarak konserlerine baktığımda, Sami Yusuf'un orkestra olmadan aldığı sahnelerde çok da başarılı işler ortaya koymadığını görüyorum. Ama orkestra ile çalıştığında o kadar güzel bir takım oyuncusu oluyor ki tarifi mümkün değil. Kendini geride tutması gereken anlarda saygıyla bekliyor, tam yeri ve zamanında yapması gerekeni yapıyor ve yine saygıyla yerine çekiliyor. Ne sönük diyebileceğimiz, ne de kendini öne atmaya çalışan performansları yok. Bu aradaki dengeyi yakalamak bir solist için gerçekten zordur. Bir sanatçı olarak da; insanın kendi sınırlarını keşfedip buna uygun hareket etmesi, bazen uzun sürebiliyor. Sami Yusuf, bana kalırsa, aradan geçen bu yıllarda en çok bu konunun üzerinde çalışmış ve başarmış gibi görünüyor.
Bu genel durumdan bahsettikten sonra eserimize gelecek olursak; parça başından sonuna kadar sizi soktuğu atmosferde tutmayı çok iyi başarıyor. Dört farklı dilde söyleniyor olmasına rağmen eserin mana bütünlüğünden hiç kopmadan seyredebiliyorsunuz. Sahne performansındaki doğallık ve içtenlik ise gerçekten muazzam seviyede. Sanki bir dost meclisinde karşılıklı oturmuş eserler icra ediyor gibiler. Seyirci de olaya gayet güzel şekilde dahil olunca ortaya şahane bir iş çıkmış. Doğu kültüründe bu tarz sahne performansları zaten yaygın sayılabilecek düzeyde mevcut. Sami Yusuf, bu kültürü iyi özümseyip kendisi de güzel şekilde bunun parçası olmayı başarmış.
Olumsuz yönler yok mu? Tabii ki var. Farklı dillerdeki telaffuz bozuklukları, bazı noktalarda enstrüman seslerinin parlaması, geri vokallerin yer yer kontrolsüz sayılacak tutumları, mikrofon kullanım tekniğine dair hatalar benim fark edip sayabildiklerim. Aslında samimiyet işin içine girince bu hatalar kendini çok kolay affettirebiliyor, ama yine de bu hususlara bir miktar daha özen gösterilirse, eser bir seviye daha yukarı taşınabilir.
Sonuç olarak eserde ve tüm konserde emeği geçen herkesin ağızlarına yüreklerine sağlık diyorum. Türkiye'de de böyle kayda değer bir orkestra konseri olmasını iple çekiyorum. Umarım konser günü sevimli Müzik Eleştiri okurları için de sahneye hakim noktada özel bir yer ayrılır :)
O gün gelene dek sağlıcakla ve huzurla kalmanız dileğiyle yazımı noktalıyorum. Görüşmek üzere...
Comments