Merhaba sevimli Müzik Eleştiri okurları. Bugün, Marcus Miller'ın İstanbul sokaklarında gezerken duyduğu seslerden esinlenip bunları New York tınılarıyla kombinasyon yapmak suretiyle oluşturduğu harika eseri Blast'ı inceleyeceğiz. Eleştirilerimin çoğunda "bas altyapısı biraz daha iyi olsaymış" şeklinde cümleler duymaktan sıkılmış olabilirsiniz. Ama bu parçayı dinlediğinizde ne demek istediğimi çok daha iyi anlayacaksınız.
Miller'ın bas tekniği ve yeteneğinden bahsetmek zaten abes olacaktır. Enstrümanı ile bütünleşmeyi başarmış, kendini harika şekilde ifade edebilen ve artık dünyaya mâl olmuş bir isimden bahsediyoruz. Fender markasına kendi adınıza bir bas gitar serisi yaptırtmak kolay bir iş değil ve Marcus bunun hakkını sonuna kadar veriyor.
Blast eseri, Marcus Miller'ın müzik gözlemciliği yönünün gücünü bizlere gösteriyor. Daha müzik başlar başlamaz orta doğu ezgilerinin hissiyatını çok net bir şekilde alıyorsunuz. Son dönemlerde batılı DJ'ler her ne kadar doğu ezgileri kullanıyor olsalar da, bir ezgiyi alıp kullanmak ile sıfırdan beste yapmak arasında bana göre çok fark var. Çoğu müzisyen gittiği yerlerdeki müziklerden etkilenir ama bu denli iyi şekilde içselleştirip beste yapmak farklı bir seviyede olduğunun sinyallerini bizlere veriyor.
Bu eserde hem muhteşem bir bas altyapısı hem de muhteşem bir bas çatısı görüyoruz. Eleştirdiğim eserlerde bunun sadece altyapı kısmını yapmalarını bekliyorum. (ÇOK MU ŞEY İSTİYORUM?!) Altyapı ile bas melodilerini harmanlamak tabii ki Miller seviyesinde olmayan biri için çok zor. Bu sebeple sadece altyapı anlamında örnek alınsa bana yeter. Her ne ise, bas ile ilgilenen tüm arkadaşların örnek alması gereken bir eser olduğunu söylüyor ve bu kısmı geçiyorum.
Orkestranın girişi ile birlikte doğu-batı sentezinin batı kısmı da tamamlanıyor ve adeta bir James Bond filminin içine giriyoruz. Kayıttaki tüm kanallar için ayrı ayrı başlık açılsa yeridir. Elektrik gitar, perküsyonlar, bateri, üflemeliler, akustik solo gitar ve klavyeler gerçekten parçanın kimliğini çok güzel tamamlamışlar. Kanallar arasından tek eleştirim, yer yer ana melodinin oktavı olarak giren vokal kanalına olacak. Vokaller bire bir takip yerine daha efektif şekilde seslerini kullansalar daha güzel sonuçlar duymamız mümkün olabilirmiş. Bir diğer eleştirim çoğu zaman olduğu gibi parçanın süresiyle ilgili olacak. Son 1 dakikalık kısım parçanın öncesinde geçen kısımların benzer tekrarlarından oluşuyor. Bu kısım parçadan çıkarılarak güzel bir çıkış yapılsa, parçanın uzun vadede dinlenebilirliğini çok iyi yönde etkileyeceğini düşünüyorum. Aslında çok da uzun bir eser değil. 5 dakika 43 saniye ilk etapta kendini güzel dinletiyor ama dediğim gibi uzun vadede bu süre sıkıcı gelmeye başlayabiliyor.
Son olarak değinmek istediğim bir minik husus da canlı performanslarda değişim gösteren tempo ve orkestra yapısı. Bir konserde hızlı olan tempodan ötürü acaba hız 1.25'te mi kalmış diye düşünüp hızı kontrol ettim. Bu eseri bu hızda icra edebilmek apayrı bir teknik başarıdır. Normal temposunda bile çalması çok zor bir eser olmasına rağmen tempoyu arttırabilmesi takdire şayan olsa da parçanın cool hissiyatını biraz zedeliyor bu durum.
Bir de orkestrada her zaman akustik gitar ve kayıttaki kişiler bulunmadığı için Marcus Miller işini iyi yapsa bile kulağa hoş gelmeyen kısımlar duyabiliyoruz. Ya da bazı kanalların eksikliğini ve fazlalığını hissedebiliyoruz. Bu bazen iyi olsa da genel olarak hissiyatı bozduğu için çok sevdiğim bir durum değil. Dediğim gibi bu durum iyi kontrol edildiğinde yer yer iyi olabildiği için çok minik bir eleştiri bu. Hatta bunu pozitif olarak yazan kişiler de olabilir. Onlara da hak vermek lazım.
Genel olarak toparlamamız gerekirse Blast; benim ara ara severek dinlediğim bir eser ve beni motive eden güzel bir yapısı var. Sizlere de çalma listenizde bu esere bir şans vermenizi öneririm. Umarım sizleri de güzel amaçlarınıza ulaşırken motive edecektir. Mutlu, güzel ve pozitif bir hafta geçirmeniz dileğiyle. Sağlıcakla kalın... #Marcus #Miller #Blast #Müzik #Eleştiri #MüzikEleştiri
Comments