Bir günlük aramızın ardından hepinize tekrar merhaba sevimli Müzik Eleştiri okurları. Umarım güzel ve verimli bir pazar günü geçirmişsinizdir. Müzik dinlerken arada bir kendim için çok farklı olan ve deneysel tabir edeceğim parçaları bulmaktan hoşlanıyorum. Çoğunlukla sevip listeme eklemesem de, bazen karşıma o kadar ilginç ve hoş sonuçlar çıkıyor ki şaşırıyorum. Bahamut eseri de benim için onlardan bir tanesi. Karşıma nereden nasıl çıktı hatırlamıyorum, ama bir şekilde çalma listeme girip uzunca bir süredir durmayı başaran bir eser oldu. İlk kez dinleyecekler için biraz tuhaf gelebilir ama alıştıkça seviyorsunuz kendisini. Hazırsak hemen başlayalım eleştirimize...
Parça, girişinden sonuna kadar absürtlük ile sanatsallık arasında ilginç bir dengede gidiyor bana kalırsa. Hem eğlendiren hem de ciddileştiren bir yapısı var ve bu ikisini bir parçada toplamak zor bir iş. Hem vokal hem de enstrümanlar parçanın dengesine göre çok uyumlu işler yapmışlar. Tabii bu kadar dengeli kalabilmek ciddi bir ustalık gerektiriyor. Canlı performanslarına baktığımızda bu ustalıkları daha da net görebiliyoruz. Seviyeyi istedikleri gibi değiştirebiliyorlar ve kalıplara takılmadan notalarla oynamaya devam ediyorlar. Duyguyu çok da bozmadan kontrollü şekilde yapılan bu oynamaları seven birisi olarak grubu takdir ediyorum.
Parçaya başladıktan sonra kendinizi bir şekilde hikayenin içinde buluyorsunuz ve sanki masal anlatılır gibi dinlemeye devam ediyorsunuz. Parçanın süresi aslında uzun gibi görünse de sizi hikayede güzel şekilde tuttuğu ve enstrümanlar tekrara düşmeden çok güzel şekilde icra edildiği için kıvamında bir uzunluğa sahip olduğunu düşünüyorum.
Enstrüman yeteneklerine tek tek değinmeye gerek yok sanırım. Herkes ne yaptığını biliyor ve eğleniyor. Caz muzipliği size gayet güzel şekilde yansıtılıyor. Bazı solo performanslar çok güzel olsa da parçanın önüne geçmiyor. Bu maddeler birleşince de ortaya böyle güzel sonuçlar çıkıyor.
Olumsuz olarak da bazı hususlara değinebiliriz. Örneğin; parçada anlatılan hikaye çoğu kişi için "iyi de bana ne bundan" şeklinde bir hikaye. Her eser kapsayıcı olmak zorunda değil tabii ki ve bu durum parçayı kötü yapmıyor. Ama bu kadar yetenekli insanın daha güçlü ve kapsayıcı bir mesajı olmasını bekliyorum içten içe. (Belki de derinden derine benim anlayamadığım bazı felsefî göndermeler vardır ama genel muzip yapıdan ötürü böyle olduğunu düşünmüyorum. Bu sebeple parçayla ilgili sembolik mana arayışlarına girmedim.)
Bir başka küçük olumsuz yön de canlı performanslardaki kaotik durum diyebiliriz. Stüdyo kaydında kanallar ve sesler -güzel duyulacak şekilde- gayet özenle yerleştirilmişler. Bu durum -yetenekli olsalar bile- canlı performansta sanatçıları bir hayli zora sokuyor. Çok fazla enstrümanın, iç içe güzel bir uyum yakalaması her sahnede ve kurulumda mümkün olmayabiliyor. Haliyle dinleme keyfi bir miktar düşebiliyor. Ama yukarıda da belirttiğim gibi; canlı performansları kesinlikle kötü değil. Belki yer yer kayıttan daha iyi ama en başından bu kaotik durumun oluşabileceği hesaba katılarak kayda alınan parçaları daha çok seviyorum şahsım adına.
Genele baktığımızda ortaya güzel bir eser çıkarıldığını düşünüyorum. Sizlere de en azından bir kez dinlemenizi ve bu tarz müziklere çalma listelerinizde daha çok yer vermenizi tavsiye ediyorum. Hazmat Modine ekibine de buradan teşekkürlerimi iletiyorum.
Bugünlük de yazımızın sonuna gelmiş bulunuyoruz. Gününüz aydın, haftanız güzel olsun. Sağlıcakla kalın.
Comments